Dylan Thomas Cikli me Poezi te shqiperuara nga Arjan A. Bejko

Ky cikël me poezi të përkthyera ka dalë në revistën letrare Mehr Licht Nr.37

In Country Sleep
Në gjumin e vëndlindjes 

Kurrën e kurrës, vajza ime, që nget kalin larg dhe afër
Në botën e përrallave rreth vatrës, të shqiptuara në gjumë,
As mos ki frikë, as mos beso, që ujku me skufje te bardhë si dele
Kërcen, blegërin ashpër dhe do të hidhet përpjetë gëzimplotë,
Jeta ime, jeta ime
Jashtë strehës së tij me gjethe pushbuta, në vitin vesëlagur
Të hajë zemrën tënde në shtëpizën e pyllit të trëndafiltë.

Fli mirë, përgjithnjë, ngadalë dhe thellë, folur rrallë dhe urtë,
Vajza ime, që endesh natën, mes trëndafilash dhe në vëndin
E përrallave me këpuce hekuri; as pataruajtësi as derri nuk do të
Shndërrohen në një mbret koteci ose në një katund zjarri
Dhe në princ akulli
Për të kërkuar zemrën tënde si mjalti, para lindjes së diellit
Në një shkurrishte djemsh me unaza dhe patokësh, sqepmprehtë dhe djegës

Të pafajshmit në pyllin me rrënjët në koritë nuk të presin varg
Të ngulur në shtylla, tek qajnë për ty, të shqyer mes puplash.
Nga jargët e shtrigës fshesëkaluar, ty të mbron dega e fierit
Dhe lulet e gjumit te fshatit me gardhin e gjelbër të pyllit
Qëndro e fortë, e qetë
E sigurt dhe njerëzore, përballë lehjeve të vrervjellësve
Kurrë vajza ime, kurrë mos beso, derisa në gjumë pikëllimin e këmbanës

Të ndjesh, as mos ki frikë, që hija e bëshme dhe fjala magjike,
Do të sfilisin dhe borëzbardhin gjakun tënd, kur ti nget kalin larg dhe afër.
Sepse kush humbet fillin paburrërisht në brezin pyjor malerrethuar
A po rrëshqet në Hënën e Lugut si rrezehëne që jehon qartë
Nga pusi yjestolisur?
Një kodër preku një engjëll. Nga qelia e shenjtorit lëvdon
Zogu i natës mes kuvënde murgeshash dhe kupola gjethesh

Pemën e tij me gjoks gushkuqi. Tri Shën Mëri-të midis rrezeve
Shënjtëroren e shënjtë, syrin e gjallesave të pyllit
Rruaza perlash numëruar në shi dhe fantazmën e vrëngër,
Qyqen me këngën e kobshme. Dhelpra dhe zabeli gjunjëzohen para gjakut
Tani përrallat lëvdojnë
Dritën e yjeve mbi livadh dhe gjatë natës zhveshin fabulën
Mbi tryezën e Zotit me bar kacavjerrës. Posaçërisht mos iu tremb



Ndonjëherë, në në asnjë rast, ujkut në skufjen blegëritëse fshehur
As princit noçkëmadh, në fermën e potershme, brënda lëvozhgës
Dhe baltës së dashurisë, por kusarit të butë si vesa.
Fshati ështe i shenjtë, shijoje këtë cilësi të tij! Mëso
Se blerimi është i mirë
Poshtë Hënës, që bluan lutjet, në pyllin e trëndafiltë
Mbrohu me këngë, me lule dhe plot kënaqësi, ti mund


Të shtrihesh në hijeshi. Fli, në qetësi, biseduar në shtëpinë e ulët
Prej druri të përkulshëm si ketri, poshtë të linjtave dhe kashtës së çatisë
Dhe yllit, që rri i bekuar, edhe kur ti nxiton, nga katër erërat
Rrethuar, pranë hijes që tretet dhe kërcitjes në llozin e derës
Freskoje betimin tënd
ashtë errësirës me sqep dhe këmbë pate dhe degëve të thyera!
Të jesh e sigurt! Kusari do ta gjejë shtegun fshehtas dhe pagabuar

Fshehtas si bora dhe ëmbël si vesa, mbështetur mbi gjëmb,
Këtë natë dhe Natën e Madhe të flesh derisa këmbana e rreptë
E kullës të flasë dhe të kumbojë përmbi stallat
E përrallave të vatrës sime, ku dashuria ime e fundit dhe shpirti shëtisin
Mbi ujra të grabitura
Këtë natë dhe çdo natë, derisa Ylli i Ndritur, në të cilin u linde
Njëherë e përgjithmonë të gjejë rrugën, kur bie borë,

Shi, Breshër mbi lëkurë dhensh, brymë që rend mbi luginë,
Mes stallave kashtëarta, kur veson , mbi grimca pluhuri
Në pemën e mollës, bluar imët nga era dhe mbi ishujt e shkelur
Nga gjethet e agimit, kur ylli bie, kur fara
Me flatra e Mollës
Rrëshqet, ulet dhe lulëzon në plagën tënde të hapur,
Kur bota rrëzohet, qetësisht si Cikloni i Heshtjes.

Nata dhe dreri sipër reve, mbi kullën e barit
Dhe flatrat e zogut Rok, me kordele feste
Saga shëtitëse e Lutësit! Dhe lart atje mbi erën
Këmbëlepur, Sorrat
Rrëmojnë, nga tempujt e nxirë ngritur, Librat e Shenjtë
Të Zogjve ! Ndërmjet gjelave si zjarr Dhelpra e kuqe

Digjet ! Nata dhe vena e zogut me kyçin puplor si gjëmbi
I pyllit! Si fyell bariu vlon gjaku në gjethet e thurura!
Rryma e shkurrnajës eshtërzezë si rrobe prifti dhe mëngët
shpuese të ngricës,
Të zhaurimës së bilbilit dhe përrallës! Tutje fantazma e braktisur
E ferrave të korijes, coptuar për të kënduar, këmishëbardhë

Në kodrën e qeparisave! Gjallëri dhe përrallë në oborrin
E shumëshkelur, ku mbi bucelë bie shi dhalle! Predikimi
I gjakut! Damari i Zogut Klithës! Legjenda prej Tritonit
Te Serafimët
Vallzues! Sorrat predikuese! Rrrëfejnë këtë natë për atë
I cili vjen i kuq si dhelpra dhe pabesisht si era thembërlehtë



Shkëlqimi i muzikës! E përgjumur shpinëzeza pulëbardhë
Fluturon mbi valë me sytë plot rërë! Mëzi vrapon mbi Liqenin
E barit të shkundur, heshtur, mbi patkoin e çizmeve të hënës
Mbi vragën e erës në det
Muzikë elementesh, që krijon një mrekulli
Tokë, Ajër, Ujë, Zjarr, që kendojnë për Veprën e Bardhë

Flokëarta e grunjtë, thesari im po fle, bashkë me vijëzën
E syrit të kaltër, në shtëpinë me kurorë drite, e veçantë, mbi kalë
Në majë të kodrës, e mbrojtur, e bekuar, e vërtetë dhe tepër urtë
Qielli i shpalosur
Mundi të kapërcente planetet, këmbana loton, nata picërron sytë
Kusari rrëzohet mbi të vdekurit, lehtë, si vesa e pashmangshme

Vetëm për rotullimin e tokës, në të sajën, hirëplotën
Zemër! Ligësisht, ngadalë duke përgjuar rrahjet e plagës së saj,
Që sillet rreth diellit, vjen ai për të voglën time, si borë e sajuar
Pikërisht ai
Rrëshqet drejt bregut plot lule, si deti i bindur ndaj vesës
Dhe padyshim çan ai detin, si një re në formë anijeje. Oh! Ai

Vjen i përgatitur, jo për t’i vjedhur vajzës sime plagën e saj
Që fryhet si batica, as shëtitjet me kuaj, as sytë dhe flokët flakërues
Por besimin e saj, në natën pa mbarim dhe sagën e predikuesit
Vjen ai të marrë
Besimin e saj, këtë natë të fundit, për qejfin e tij të përdhosur.
Ai vjen ta çojë atë në një diell të paligjshëm, që të zgjohet

E zhveshur dhe e flakur, duke vuajtur, që ai nuk kthehet.
Njëherë e përgjithmonë, për fjalën e dhënë, beso dhe ki frikë
Jeta ime, se ai vjen këtë natë, natë e pafund, jeta ime
Që kur ti u linde:
Por këtë natë, ti zgjohesh nga gjumi i fshatit, këtë agim dhe plot të tjerë
Me besimin e pavdekshëm, si britma e diellit të sunduar.

I Dreamed My Genesis
Endërrova krijimin tim

Endërrova krijimin tim, trupdjersitur duke çarë
Përmes guackës rrotulluese, fuqimisht
Si motor muskujsh shpues, duke ngarë
Mes fytyrës dhe nervave tejtendosura.

Gjymtyrëhollë në masën e krimbit, zvarritur
Prej mishit të prerë, limuar
Mes hekurishteve në bar, metal
I diejve në natën njerishkrirëse.

Trashëgim i venave vluese, strehë esence dashurie,
Krijesë e çmuar e eshtrave të mija,
U solla rrotull globit tim gjenetik, udhëtim
Me marsh të parë, përmes njeriut natëkafshuar.

Endërrova krijimin tim dhe vdiqa sërish , cifla predhash
Përplasur në zemrën përparuese, çarje
Në plagët e qepura, në erën baltëmpiksur, gojëmbërthyer
Vdekja mbi fytin që kapërdiu gazin.

I mprehur nga vdekja e dytë shënova kodrat, të korrat,
Rrënjët helmuese dhe tehet e ndryshkur.
Gjaku im mbi kufomën e kalitur, më imponon
Një përleshje të dytë, për të dalë mbi barin.

Dhe energji rodhi në lindjen time, i dyti
Rrugëtim i skeletit dhe
Rroba të reja për shpirtin lakuriq. Burrëri
E pështyrë nga dhimbja e rivuajtur.

Endërrova krijimin tim djersëmbytur, rrëzuar
Për së dyti në detin ushqyes, duke u çuar,
Konservim i Lotit të Adamit, deri në vizionin
E fuqisë së njeriut të ri, kërkoj Unë…Diellin.

And Death Shall Have No Dominion
Dhe vdekja nuk na sundon më

Dhe vdekja nuk na sundon më.
Të vdekurit, çveshur bëhen një
Me bijtë e erës dhe hënës së ngrënë;
Kur eshtrat pastrohen e të bardha shkojnë
Turmat me yje në brryla e këmbë,
Megjithëse çmënden, plot gjëra mësojnë.
Në det të fundosur, i tërheq lartësia;
Dashnorët humbasin, por jo dashuria;
Dhe vdekja, nuk na sundon më.

Dhe vdekja nuk na sundon më
Poshtë nën rryma të ndryshme detare,
Ata që prehen nuk treten si era;
Prej torturës përdredhur, kur indet këputen,
në rrotë mbërthyer, përsëri nuk thyhen;
kur shpresa në zemër ndahet dy pjesë,
dhe djalli një brirësh kalon përmes;
duke coptuar fund e fillim; ata nuk ndalen;
Dhe vdekja nuk na sundon më.

Dhe vdekja nuk na sundon më
Pulbardhat nuk ju a çjerrin veshët
As dallgët, që zhurmshëm rrahin brigjet;
Ku çel një lule nuk ka më rivalë
Stuhia dhe shiu i bien mbi ballë;
Megjithëse të çmëndur, të vdekur, si hekur,
Kokat e tyre çekiçë mes luleshqerrash;
Godasin diellin, derisa ai thyhet,
Dhe vdekja nuk na sundon më.


Love In the Asylum
Dashuri në çmendinë

Një e huaj vjen,
Ndan dhomën me mua në shtëpinë e fantaksur.
Vajzë e lajthitur si zogjtë.

Natës, i mbyll derën me dorën pendëlehtë
Shtangur në kaosin e shtratit
Duke endur pallatin qiellor, me Retë e Fatit.

Asaj i duket, se futet në dhomën e ankthit
pa fund, si vetë vdekja.
Ose shalon oqeanin e trilluar, në kthinën e burrave.

Nga djajtë e zaptuar.
Le dritën e rreme të futet mbi murin e gjallë,
Në qiejt e magjepsur.

Dhe fle në tharkun e ngushtë; tani mes pluhrave.
Ajo përplaset me vullnetin e saj,
Në truallin e çmendur, holluar prej lotëve të mi.

Dhe fort nga krahët e dritës pushtuar,
vuaj ëmbël, pa mëkatuar
Vegimin e femrës së parë, që yjet ndezi zjarr.

Before I Knocked
Para se të trokisja

Ende pa dalë, lash’ të hyjë mishin
Mitrën rrëmova, duarlagur
Pa formë isha, ngjaja me ujin
Që Poçja e Natës, kish mbledhur
Vëlla i vajzës së Mnethes isha
Motër e krimbit që bëhej baba.

Pranverë shurdhër, verë harruar
Hënes e diellit s’i dija emrin.
Rrahu posht mishit zëmra, mbuluar.
Ende i shkrirë, njoha krijimin
yjet e plumbta, çekiçin e shiut
Nga Ati mbajtur, në kupë të qiellit.

Mësova unë të kuptoj dimrin,
Borën e dlirë, breshërgoditur
era si nusja, që ndjek pas dhëndrin,
me vesë ferri kish trokitur.
Venat rrodhën drejt Lindjes me erën,
njoha pa lindur natën dhe ditën.

Ende pa lindur njoha lëngimin.
Eshtrat zambak, sirtar ëndërrshuar
U spërdrodhën përmbi shifrimin
Dhe mishi u pre duke kaluar
Trekëmbëshin si kryq mbi mëlçin,
Mes ferrash në trurin e shtrydhur.


Para indeve, ma njohu etja fytin,
Rreth cipës, pusit damarfryrë,
Ku fjalët dhe ujrat përzjeheshin
Saktësisht, dhe gjaku humbte ngjyrë.
Zemra kish dashuri, barku uri
Nuhata krimba te jashtëqitja e ndyrë.

Koha flaku të vdekshmin krijim,
Të sillet, të mbytet në dete,
Të fshetat e kripës kisha synim,
Baticat, që kurrë s’panë brigje,
Unë, që isha i pasur, u bëra më i pasur
Etjeshuar në vreshta dite.

I lindur nga mishi, prej hijes.
As hije as burrë, hije e vdekshme
Më flaku poshtë krahu i mortjes,
Gjatë rrugës së përkohshme.
Frymë, që i sjell të Përtejmes
Mesazhe nga Krishti, të kobshme..

Ti që puth Kryqin dhe Altarin
Kujtomë mua dhe mëshiro atë,
që si mburojë m’i kish eshtrat e mishin,
kur prehrin e nënës shëtiste me nge.

In my craft or sullen art
Puna ime ose Arti i prapë


Puna ime ose Arti i prapë
Krijuar në natën e qetë,
Ku vetëm Hëna sheh me inat,
Dhe të dashurit shtrirë në shtrat,
Plot halle mbushur i kanë krahët.
Unë punoj në dritën këngëplotë,
As për ambicje, as për kafshatë
As që të dukem, dhe joshjen të shes
Në skena fildishi,
Por me shpërblimin e thjeshtë
Të zemrës së tyre të fshehtë.


Nuk shkruaj për burrin krenar, të veçuar
Por as për hënën fytyrëthartuar,
Mbi fletë të holla. si shkuma e detit
As për të mjerët, që hidhen nga kulla
Bashkë me bilbilat dhe lutjet e tyre,
Por për dashnorët me krahë të shtrira,
Rreth mjerimit të moshës rinore.
Ata ty s’të japin as pagë as çmim,
Dhe punës tënde asnjë vlerësim.

I fellowed sleep
Renda pas gjumit

Renda pas gjumit, që me puthi në ballë,
La lotin e kohës, te sytë e fjetësit,
Shkoi drejt dritës, m’u kthye si hënë.
Kështu thembërmatur ndoqa njerinë,
Zbrisja mes ëndërrash, i ngjitesha qiellit.

Braktisa tokën dhe motin ngjita zhveshur,
gjeta një truall të dytë larg yjeve,
Dhe qamë bashkë, me një hije tjetër,
Me sytë prej nënash, mbi majat e pemëve;
E lashë këtë truall, lehtë si pendë e vjetër

Globi Etërve troket në anije dhe këndon
Toka ku shkelim, e rriti babain tënd
Por aty ku shkelim, hapi ëngjëllor kumbon
Të ëmbla fytyrat atërore , në krahët e tyre
Janë burra ëndrre, merr frymë dhe ata treten

U tret hija krah meje, me sy prej nënash,
I shtyrë nga frymë engjëjsh, u përhumba
Në bregun e reve të hijes varrmihëse;
Miqtë e mi të ënderrave në shtrat i dërgova
Ku flenë dhe gjë s’dinë për hijen e tyre.

Më tej gjithë problemet e ajrit, gjallëruar
Ngrenë lart një zë, që kacavirret fjalëve,
Peshkova vegimin me dorë e flokë,
Sa i lehtë gjumi mbi yllin e përbaltur
Sa i thellë zgjimi në retë e përbotshme.

Tutje, shkallë orësh rriten drejt diellit,
Çdo trokitje dashuri, që në fund venitet,
Zentimetrat njollosur nga gjaku i njeriut.
Ende një plak i krisur, hijes së tij i ngjitet
Ndërsa shpirti i etërve, po i ngjitet shiut.

Do Not Go Gentle Into That Good Night
Mos shko shpenguar në të mirën natë


Mos shko shpenguar në të mirën natë,
Pleqëria shkrumbohet, kur dita largohet;
Shpërthe! Shpërthe, që drita vdekje të mos ketë!

Të urtët, afër fundit, territ i japin të drejtë,
Se fjala e tyre kurrë nuk shkrepi rrufe,
Mos shko shpenguar në të mirën natë.

Të mirët, kur plaken, rrëfejnë: Sa qartë!
Prapësitë e tyre, në lëndina të blerta
Shpërthe! shpërthe, qe drita vdekje të mos ketë!

Të egërit sunduan, lëvduan diellin e zjarrtë,
Vonë e panë, se rrugën me brenga i zunë,
Mos shko shpenguar në të mirën natë.

Të vrazhdët buzë vdekjes, të verbër, pa dritë,
Panë sytë e shuar, të ndrijnë si meteorë,
Shpërthe! shpërthe, qe drita vdekje të mos ketë!

Dhe Ti, Ati ynë, në Lartesin’ e Trishtë,
Mallkomë, bekomë me Lotin e Rreptë, të lutem!
Mos shko shpenguar në të mirën natë.
Shpërthe! shpërthe, qe drita vdekje të mos ketë!